Geworpen in een wereld waaruit de zingeving – geïnspireerd door de grote verhalen van religie en metafysica – grotendeels verdwenen/verdreven lijkt, leggen de keramische figuren van Eddie Symkens getuigenis af van de condition humaine van de menselijke soort.
Vanuit hun op het eerste gezicht lichamelijke deformatie, hun schijnbare kliedering van massa en brokkelige structuur – in werkelijkheid en van dichtbij verfijnde en vernuftige opbouw – zenden ze intense gevoelens uit van rebellie, argwaan, verwachting en verlangen, maar ook van zelfzekerheid, genegenheid en affectie. Als beeld van de vereenzaamde, wanhopige, gepijnigde, maar ook extatische mens zijn ze een metafoor voor de mensheid tout court. Hun bestaan uit klei bepaalt hun lichamelijkheid en vergankelijkheid.
Aan deze fysieke emanatie van kwetsbaarheid en ogenschijnlijke imperfectie de idee koppelen van weerloze wezens, is uitnodigend maar onjuist. Want naast de getormenteerde, vind je ook de weerbare, naast de rebellerende de dienstvaardige, naast de ingekeerde de jubelende, omdat deze figuren geen pessimisme uitstralen, wel onmacht, maar ook levenskracht.
Ze torsen soms lasten, worden met psychisch kluwen geconfronteerd, maar gaan niet ten onder. De kunstenaar vermoedt dat de absolute, perfecte, definitieve vorm mogelijk moet zijn, misschien zelfs onzichtbaar aanwezig is, maar hij beseft dat hij als schepper aan geen god gelijk kan zijn.
Fernand Haerden
Kunstcriticus
Thrown into a world from which meaning - inspired by grand stories of religion and
metaphysics - seems to have largely disappeared, to have been expelled, Eddie Symkens
ceramic figures bear witness to la condition humaine of the human race.
From their seemingly physical deformation, their apparent messy and crumbly structure - in
reality and up close refined and ingenious construction - they transmit intense emotions of
rebellion, suspicion, expectation and desire, but also of self-confidence, affection and
longing.
As images of the lonely, desperate, tormented, but also ecstatic human being, they
are a metaphor for humanity in short. Their existence in clay defines their physicality and
transience.
It is inviting but it would be incorrect to link the idea of defenceless creatures to this physical
emanation of vulnerability and apparent imperfection. Because next to the tormented, you
also find the resilient, next to the rebellious the subservient, next to the introvert the
cheering, because these figures do not project pessimism, but powerlessness, and also
vitality.
They sometimes bear burdens, face psychic tangles, but never perish. The artist suspects
that the absolute, perfect, final form has to be possible, maybe even invisibly present, but he
realises that as a creator he cannot be equal to any god.
Fernand Haerden
Art reviewer