Geworpen in een wereld waaruit de zingeving grotendeels verdwenen lijkt, leggen de keramische figuren van Eddie Symkens getuigenis af van de condition humaine van de menselijke soort.
Vanuit hun lichamelijke deformatie en brokkelige structuur zenden ze intense gevoelens uit van rebellie, argwaan, verwachting en verlangen, maar ook van zelfzekerheid, genegenheid en affectie. Als beeld van de vereenzaamde, gepijnigde, maar ook extatische mens zijn ze een metafoor voor de mensheid tout court. Hun bestaan uit klei bepaalt hun lichamelijkheid en vergankelijkheid. Deze figuren zijn evenwel geen dragers van pessimisme, maar stralen wel degelijk levenskracht uit.
Fernand Haerden
Kunstcriticus
“Where language loses its scope, we are left with the image, the metaphor, the poem. The sculptural power must suffice as an appeal to the viewer, the seer. When the final touches have been put to the image, my work as a visual artist stops. Searching for a title even seems superfluous. This is where perception, the spectator's freedom of choice, begins.
The outside world is not an essential part of my sculptures. The spectator, the outside world judges, looks at this intrinsic expression but only becomes part of it through his or her interpretation”.
Eddie Symkens